The Setting Sun (New Directions Book)

Product Information

Reading The Setting Sun was a grounding experience to see a more realistic and dramatic representation of japanese society as Dazai deviates from the stereotypical cultural aspects associated with Japan that we have here in the west, and presents an humane discussion on social classes and the decadence of the modern human life. This intimacy in his writing makes the reader feel under the character’s skin in an relatable and immersive industrial modern drama — set, ironically, in interior Japan — that sometimes made me wonder if he was writing about real people. The Setting Sun’ is told through the eyes of Kazuko, the daughter of a widowed mother whose brother Naoji has disappeared in the war. She is divorced after a stillborn birth. The money has run out and they are supported by her uncle. He is forced to sell their old house in Tokyo and move them to the country. Kazuko had destroyed snake eggs on the old property and has a sense of guilt and fear. Since then ill-fated events happened, from their forced relocation to her mother’s illness and a dangerous fire in the new house. She learns that Naoji hasn’t died in the war and is coming home, now an opiate addict, as Dazai was in real life. She pays the bills and enables his habit as he lies and breaks his promises to quit using drugs.

a b Sakakibara, Richie (1999). Between the Defeat and the Constitution: Democracy in Dazai Osamu's Postwar Fiction. University of Michigan. p.34. La trama es simple, pero lo importante es que refleja magníficamente esa dicotomía de tradición y modernidad al explicarnos los tradicionales pensamientos y acciones de la madre, las nuevas ideas revolucionarias y amorosas de la hija y el imperioso deseo del hijo por pertenecer a la clase popular que le arrastra a un torbellino de experiencias poco saludables. Baba’nın da öldüğü evi terk edip, köyde bir Çin evine taşındıklarında( düştüklerinde) anne’nin hastalığı ilerlemeye başlar. Bu esnada savaşta öldüğü düşünülen oğul eve geri döner ancak dönen oğul esrarkeş ve hayatla bağı olmayan bir entelektüeldir. Kendisine bir hayrı olmadığı gibi eve de yük olmaktan öte bir eylemi yoktur. Bu bölümde anlatıcımız bir köylüye dönüşür, toprağı işlemeye başlar ve soylu gelenek realiteye boyun eğer. Bu bölümde biz Naoji’nin Akşam Yüzleri Notları ile karşılaşırız. Anne soylu bir şekilde ölmek üzere, Naoji “soysuz “bir şekilde sonuna yelken açarken hikayeyi dinlediğimiz kızımız “ biz artık bu biçimde yaşayamayız” diyerek kaleme sarılır ve 7 yıl önce bir kez gördüğü bir adama, sevgili ya da metresi olma isteğini ileten 3 tane mektup yazar. Anlatının elini güçlendiren bölümlerden biri de bu mektuplardır. Bu mektuplarda biz çöküşe teslim olmaktan öte etik bir karşı duruşun yolunu arayan bir karakter görürüz. Dekadans dönemlerinde, ondan ekonomik olarak nemalanmayacak ya da konjonktüre yamanmayacaksak ( türk edebiyatının 12 Eylül çöküşü sonrası ürünleri genel olarak pişmanlık, nostalji, kabuğuna kapanma figürleri ve ağlak bir iç hesaplaşma ile konjonktürün içinden konuşmuştur, tutkusuz ve çıkışsızdır) delirme, intihar, aşk ve devrimcilik eldeki az sayıdaki seçeneklerden biridir. Ömrünü annesi ve annesinin değerlerine bağlılık ile geçiren anlatıcı annenin yaklaşan sonu ile başka bir yaşama bağlanmanın derdindedir. Aşk mektupları cevapsız kalınca, Naoji’nin kitaplığından Rosa, Lenin, Kautsky okur, devrimci olacaktır. Anlatıcı nasıl yırtacağından öte neresinden hayata tutunacağının derdindedir. Devrimci olamasa da Annenin ölümü ile harekete geçer, cevapsız mektuplara inat aşkının peşine düşer, bulur ama tahayyül ile gerçeklik uyuşmaz ama yine de hayalindeki adamla bir kez sevişir ve sabahında Naoji ardında mektup bırakarak intihar eder. Words, words of every kind went flitting through my head. “Know thy particular fearsomeness, thy knavery, cunning and witchcraft!” What I said, however, as I wiped the perspiration from my face with a handkerchief was merely, “You’ve put me in a cold sweat!” I smiled.When the room became faintly light, I stared at the face of the man sleeping beside me. It was the face of a man soon to die. It was an exhausted face. The face of a victim The character of Kazuko was modeled after writer and poet Shizuko Ota (1913–1982), a mistress of the then-married Dazai. Her diary served as the basis for Kazuko's notes. [5] [6] Legacy [ edit ]

So I can't even imagine what it must have been like for not just the Japanese but for everyone to go from a pre-nukes world to witnessing the near annihilation of Hiroshima and Nagasaki. fakat yazar kitaba hikaye içinde bir intihar vakası ile birlikte bir intihar düşüncesi eklemlemeyi uygun bulmuş ve hikayenin merkezini de bu düşünceye kaydırma yoluna gitmiş. bir parçalanma/yıkım öyküsünde intiharın elbette yeri olabilir, bu tartışılacak bir konu değil. ancak yazar öykü içinde intiharın bağlamını/gerekçelendirmesini kısa bir öyküde bir intihar mektubunun içine sıkıştırarak ve dağıttıkça dağıtarak öykünün minimal/kompakt yapısını bozmuş, güzelliğini gölgelemiş. The hardest burden for Japanese families is the impoverishment of war in economical terms, due to inflation and land reforms. Financial difficulties were a general issue for every Japanese family, not only for aristocratic families, and Dazai captures in his novel this aspect of postwar Japanese transformation.Hoye, Timothy (2011). "Styles of Truth in Dazai Osamu's Setting Sun". Voegelinian Readings of Modern Literature. University of Missouri Press. p.78. ISBN 9780826219152. Miller, J. Scott (2021). Historical Dictionary of Modern Japanese Literature and Theater. Rowman and Littlefield. p.29. ISBN 9781538124413.

intihar birkaç sayfa içinde hem ölme hakkı olarak, hem toplumsal/siyasal bağlamda, hem genel/geleneksel ahlak anlayışına ve hem de soylu sınıfın yok oluşuna (çelişki?) tepki olarak anlatılıyor/açıklanıyor. bu düşünceler bildiğimiz gibi yazarın kişiliğinden/hayatından bağımsız değil. yazar kendi düşüncelerini hikaye içinde intiharından önce üzerinde yeterince durmadığı kahramanlarından biriyle dile getiriyor ama ne bu kahraman ne de bu küçük kitap bu düşünceleri taşıyabiliyor. The story of the aristocratic family that is confronted with the fall of their class and forced to accept its failure is the story of all aristocratic families forced to give up their values and traditions and confronted with the harsh reality of a postwar, transitional society. Dazai captures in his book the essence of the transformations of the Japanese society by capturing the changes that took place in a Japanese family, the symbol of society. A great influence on these changes was made by the Western ideas that corrupted the traditional Japanese values. The Setting Sun" presents in detail the Japanese society in the postwar period and the struggle between traditional society and modernism pictured in the struggle of an aristocratic family to overcome her past and leave its customs. The period in which the novel's action takes place is a period of transition for the characters as well as for Japan. Uncle Wada acts as the head of Kazuko’s family; they seek his advice and financial support in all important practical matters. Naoji accuses him of being stingy, as he does not provide a generous allowance for Kazuko and her family and instead suggests that she should work as a governess. Uncle Wada traveled to Europe in his youth and is generally regarded as worldly and experienced. Mr. Uehara What is surprising in Dazai's book is that there are few essences that present to the reader a traditional Japanese society, based on Confuscian values. The society portrayed is rather a modern society that could belong to any western country in the world (Institutions and Symbols, 6). The values adopted by the center character of the book are values that have nothing of the Japanese culture and nothing that represent a Japanese woman in particular.

See a Problem?

Osamu Dazai's The Setting Sun gave me a foriegn sort of feeling inside, like I felt different, not in a something is about to happen way, exactly. Different when you're yourself playing at being someone else? I wish I could match my heartbeat with its pulse and my impulses as I lapsed into its rhythm. I was creeped out. I was in awe. The best I can do is that it was the kind of foriegness that Mervyn Peake's Gormenghast trilogy had. I mean, it isn't a fantasy in the genre sense of the word. But it kinda is in my emotions. The images firing up in my mind's eyes are exactly that: a fantasy. A fantasy of victims, love, suicide, of living as dreaming in nightmares and hopes (childish hopes? I'll be able to tell the difference when I grow up). Throwing yourself on the fires fantasy. What else is there to do? Start a revolution. Emotional fantasy! Can't you just say that, Mariel? I know all about talking myself into shit too, same as Kazuko and her brother Naoji. (Is it any wonder that I kept thinking about Gormenghast? Decay, figurehead costume jewelry stage lights artistocracy, smoke and mirrors depression and love... What's real? Suicide as acting out... Perpetual teenagers... Ellipsis thoughts...) Kazuko and Naoji’s mother goes unnamed; she is a gracious lady with perfect taste. Her elegance and consideration for others often lead her to ruin. Indeed, Kazuko regards her mother as too beautiful and sensitive to survive in the coarse atmosphere of the modern world. As such, Kazuko is grieved but not surprised by her death. Her mother is arguably unconventional in her table manners and conduct, but Kazuko and Naoji both see her as the only true aristocrat in their family. Even as she dies, her face is “so full of animation that it seemed almost to shine.” Uncle Wada Esta novela de Dazai desde la primera página me envolvió (el simbolismo de la serpiente es de una belleza desoladora) y entiendo perfectamente el porqué Osamu Dazai está considerado uno de los grandes de la literatura universal. Toda la novela transpira un profundo pesimismo y una melancolía que casi se puede tocar. El personaje de Kazuo es además un personaje lleno de claroscuros porque por una parte te puede parecer superficial y egoísta pero a medida que la novela avanza entiendes sus razones, se tiene que ajustar a una nueva forma de vida que la va haciendo más fuerte y mucho menos pendiente de si misma. Kazuo es un personaje que refleja perfectamente a Japón en si mismo, un personaje/pais en plena transición entre el pasado y el incierto presente.

Yenilgi ve yıkım sonrası yazan bu adamların, geleneğin için de ya da geleneğe karşı olsun, hiç ucuza kaçmadan, basitleştirmeden, propaganda yapmadan duygularını okura geçirmesini ve benim gibi “ yetersiz milliyetçi”, bir insanı bile duygusal fırtınalara sürüklemesi es geçilir bir beceri değil. Dazai kitap boyunca, varoluşsal ve politik konjonktürden doğan dertlerini drama kaçmadan ve belki derdin bütününü göremeyen okur için bile ince bir üslupla işliyor ta ki son sözlerine kadar.This winningly naive thought by the main character, upon reading a book on economics in the wake of WWII, her first foray into such "adult" matters, is emblematic of the stance taken throughout this narrative. It says - Forget all the larger complicated political/economic/etc. analyses and concerns of collective life in times of massive upheaval and destruction and focus on one's own responses to events, however untutored and illogical. Defeatism? Possibly. But also heroic and perpetually necessary. Through his own egocentricism and resolute determination to remain authentic, Dazai wrote a book that gets to the heart of a universal individualism, while at the same time advocating for transient beauties and dissolution and suicide. Osmanlı’ya dair yakılan bu dörtlüğü duymuşsunuzdur, Anadolu’da kim bilir bu güne ulaşmamış ne sövgüler vardır Osmanlı’ya. Ama şöyle bir durum da var; 600 yıldan fazla bu topraklara hükmetmiş bir yapının çöküşünden sonra bu çöküşün yarattığı boşluğa dair tek bir edebi sözün, eserin ortaya çıkmamış olmaması çok garip ve aslında öğretici de. Cumhuriyetin kuruluş sancılarına dair romanları bilmekle birlikte o “ eski güzel günlere dair” hiçbir şey okumamış olmamız halife- hanedanın aslında bu topraklarla bir ilgisi olmadığının da bir kanıtı olsa gerek. Dekadans, toplumsal çözülme ya da gelişen yeni sınıflar karşısında çözülen eski aristokrasi hikayeleri daima ilgimi çeker lakin bir kişinin bile bunu edebi olarak kaleme dökememiş olması edebi bir eksik olmaktan öte sarayın kofluğuna delalet ediyor sanırım. Neyse geçelim bu faslı.